Nas Suresi Arapça; Kur'an'ı Kerim'in yüz ondördüncü ve son suresi olan Nas Suresi adını, her ayetinin sonunda geçen Nas (İnsanlar) kelimesinden almıştır. Nâs Suresi altı ayettir ve fasılası "sin" harfidir. Felak Suresi ile Muavvizeteyn (Muavvizetân: her türlü kötülükten Allah (C. C.)'a sığınmayı ifade ederek başlayan iki sure anlamındadır. ) ve Mukaşkışetân (Nifak ve şirk hastalıklarından uzaklaşmaya vesile olanlar), İhlas ve Felak Sureleri ile Muavvizât adını alır. Nas Suresinin Felak Suresi ile indirildiği konusunda ittifak vardır ama Mekke döneminde mi ya da Medine döneminde mi indikleri konusunda farklı görüşler ileri sürülür. Fakat, surenin üslubu ve muhtevası yönünden Mekkî olduğuna dair görüşler daha kuvvetlidir. Nas suresinde Felak suresinde olduğu gibi kötülüklerden Allah'u Teâlâ'ya sığınılacak şeylerden bahsedilir. Nas suresinde, pusuda bekleyen ve kötü düşünceler aşılayan cin ve insan şeytanlarının şerlerinden Allah Teâlâ Hazretlerine sığınılması emredilmektedir. İlk üç ayetinde Allah (C. C.)'ın "Rab, Melik, İlah" sıfatlarının geçmesi, O'nun (C. C.) ebeveyn şefkati gibi insanlara karşı yakınlığı, koruyuculuğu, bütün kötülükleri etkisiz hale getirecek olan hakimiyeti ve gücüne dikkat çekmektedir. Dördüncü ayette kötülüklerinden sığınılacak varlıkların özelliklerinden bahsedilirken kullanılan "vesvas" kelimesi, anlam itibariyle 'sürekli vesvese verip, gizlice telkinlerde bulunan' demektir. Bunun Kur'an'ı Kerim'de kullanılışı dikkate alındığında vesvese veren şeytanın, kişinin kendi nefsî arzu ve istekleri ile kötü insanlardan iberet olduğu anlaşılmaktadır.